Lucile Hadžihalilović é a cineasta do segredo, da sombra, do non dito. A súa obra, deliberadamente breve e paciente, semella emerxer dende os bordes da conciencia, como un soño estraño do que espertamos sen comprender de todo o seu significado pero sentindo, no corpo, a súa pegada. Con formación en letras e cine, e unha traxectoria que combina dirección, montaxe e guión, Hadzihalilovic pertence a esa estirpe de creadoras que constrúen un mundo propio á marxe das lóxicas do mercado ou das tendencias, cunha coherencia estética e conceptual profundamente arraigada.
A súa carreira comeza nos anos noventa xunto con Gaspar Noé, co que funda a produtora Les Cinémas de la Zone e colabora en varias das súas primeiras obras: Carne, Seul contre tous e Enter the void. Esta relación, lonxe de definir a súa voz, actúa como contraste: se Noé empurra cara ao exceso, Hadzihalilovic explora o contido, a contención, o enigma.
As súas primeiras curtas —La première mort de Nono (1987), Good Boys Use Condoms (1998) e Nectar (2014)— revelan xa un universo cinematográfico singular, onde a infancia, o corpo e o inquietante se entrelazan con sutileza. La première mort de Nono, narra con humor negro e crueldade infantil a perda da inocencia dun neno. Good Boys Use Condoms, codirixido con Gaspar Noé, xoga co grotesco e coa educación sexual desde un ton provocador e explícito. Finalmente, Nectar mergúllase nunha dimensión case mitolóxica, onde a figura feminina aparece rodeada de misterio e sensualidade, desbordando o narrativo cara ao sensorial. A pesar das súas diferenzas formais, estas pezas comparten un mesmo substrato: a construción de espazos pechados, case claustrofóbicos, onde o corporal convértese en linguaxe, e onde Hadzihalilovic ensaia os temas que definirán o seu cinema futuro.
La Bouche de Jean-Pierre (1996), o súa primeira mediametraxe, volve abordar a violencia infantil cunha distancia inquietante. Pero é con Innocence (2004) que a súa visión consolídase: unha alegoría hipnótica e cruel sobre o corpo feminino, a educación e o destino, rodada nun internado rodeado de bosque. A película recibe múltiples premios internacionais e sitúaa no mapa do cinema de autor como unha voz única.
A súa segunda longa, Évolution (2015), continúa esa inmersión en mundos illados, case extratemporais, poboando a pantalla dunha ciencia ficción sen tecnoloxía, onde a bioloxía e o desexo se entrelazan nun relato sen respostas claras. O filme gaña o premio á Mellor Dirección en San Sebastián e consolida a súa reputación como cineasta do sensorial, da imaxe como experiencia táctil. Earwig (2021), galardoada en Locarno, é talvez o seu traballo máis radicalmente abstracto: unha nena con dentes de xeo, un home que a coida, unha casa escura como unha caixa craniana pechada. Aquí, o tempo dilátase, e a narración disólvese en pulsións visuais.
O cinema de Hadzihalilovic non busca explicar o mundo, senón interrogar os seus códigos máis primarios. En tempos de sobreinformación, a súa proposta aposta pola opacidade, pola beleza do inexplicable, por esa estrañeza que, ao final, revela máis sobre nós que calquera realismo. Os seus filmes falan —ou máis ben susurran— sobre o corpo como campo de batalla simbólica, sobre a infancia como territorio ambiguo e sobre os ritos de paso que nos modelan, sen que saibamos nunca quen os escribe. Nun contexto onde o cinema tende ao exceso e á clausura do sentido, Hadzihalilovic propón unha ética do misterio. Unha viaxe sen mapas, nin promesa de chegada. E iso, hoxe, é profundamente político.
.svg)
.svg)
